قرص و دارو های مناسب برای کمردرد

اگر شما تا به حال با کمردرد درست و پنجه نرم کرده باشید، ممکن است قفسه های داروخانه محلی خود را بررسی یا از پزشک خود نسخه ای را دریافت کرده باشید. اما تمام داروها با شرایط و تأثیرات مساوی به وجود نیامده اند. در زیر، متداول ترین داروهای مصرفی برای کمردرد معرفی شده است.

داروهای مصرفی برای کمردرد و گردن درد

داروهای مصرفی از طریق دهان، به شکل های قرص، کپسول، و فرمولاسیون های مایع ارائه می شوند.

داروهای غیراستروئیدی و ضدالتهاب

داروهای غیراستروئیدی و ضدالتهاب (NSAIDs)، مانند ایبوپروفن (ibuprofen) و ناپروکسِن (naproxen)، در حالت پیشخوانی (بدون نسخه) یا با قدرت نسخه، قابل تهیه هستند. این داروها می توانند منجر به کاهش درد، تب، و التهاب شوند. انواع متفاوتی از این داروها با وجود نسخه درد دسترس می باشد.

متداول ترین انواع داروهای غیراستروئیدی و ضدالتهاب

• آسپرین (Bayer, Bufferin, and Ecotrin, St. Joseph). آسپرین علاوه بر درمان درد، تب و التهاب، ممکن است ریسک ناشی از حمله قلبی را نیز کاهش دهد. این دارو به صورت بدون نسخه و بعضی اوقات با نسخه در دسترس می باشد.
• ایبوپروفن (Advil, Motrin). ایبوپروفن قادر به درمان محدوده ای از شرایط پزشکی، مانند درد پس از انجام عمل جراحی و درد ناشی از بیماری های التهابی (روماتیسم ستون فقرات)، می باشد. این دارو به صورت بدون نسخه و با نسخه موجود می باشد.
• ناپروکسِن (Aleve, Anaprox DS, Naprosyn). ناپروکسِن معمولاً برای درمان پشت درد، کشیدگی ماهیچه، و کمردرد مورد استفاده قرار می گیرد. این دارو به صورت بدون نسخه و با نسخه در دسترس می باشد.
• سِلِکوکسیب (Celebrex). سِلِکوکسیب معمولاً برای درمان دردهای مختلف ایجاد شده توسط آرتروز (مانند اِستئوآرتریت و روماتیسم مفصلی)، مورد استفاده قرار می گیرد. این دارو با نسخه قابل تهیه می باشد.

ریسک های موجود در داروهای غیراستروئیدی و ضدالتهاب

داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (Non-Steroidal Anti-Inflammatory Drugs یا NSAIDs) ممکن است همراه با مشکلات گوارشی نظیر تهوع و اسهال، همراه با درد قفسه سینه، علائمی را ایجاد کنند. در موارد نادر، آنها ممکن است عوارضی مانند خونریزی داخلی و زخم معده را به همراه داشته باشند. همچنین، آنها ممکن است عوارضی بر روی قلب (به‌جز آسپرین) و کلیه ایجاد کنند.

استامینوفن

اَستامینوفن (به عنوان مثال، Tylenol) با مسدود کردن انتقال سیگنال های درد به مغز، عمل می کند. این دارو بدون نسخه موجود می باشد. اَستامینوفن همچنین ممکن است با دیگر داروهای ضددرد ترکیب شود. این داروهای ترکیب شده، با نسخه پزشکی در دسترس می باشند. این دارو در زمره داروهای ضدالتهاب نمی باشد و می توان از آن در حین استفاده از داروهای غیراستروئیدی و ضدالتهاب، برای کنترل بهتر درد، استفاده کرد.

عوارض استفاده از اَستامینوفن

از جمله عوارض معمول این دارو، حالت تهوع و دل درد می باشد. این دارو همچنین می تواند باعث بی اشتهایی و سردرد شود. اگر شما احساس خارش و جوش زدن را همراه با ورم کردگی و سرگیجه تجربه می کنید، یا در هنگام زایمان احساس مشکل می کنید، ممکن است نشانه ای برای داشتن واکنش آلرژیک شدید باشد.

داروهای ضدافسردگی

اگر درد شما عصبی باشد (درد آن به انتهای پا برسد)، این دارو نیز می تواند به عنوان یک گزینه مورد استفاده قرار گیرد. اما شما فوراً نمی توانید نتایج آن را مشاهده کنید. بیشتر افراد تسکین متوسط درد را پس از استفاده این داروها برای چندین هفته، تجربه می کنند.

موارد زیر، متداول ترین نوع داروهای ضدافسردگی تجویز شده برای کمردرد می باشد.

• آمی تریپتیلین
• کلومیپرامین (Anafranil)
• دزیپرامین (Norpramin)
• داکسپین
• ایمی پرامین (Tofranil)
• نورتریپتیلین (Pamelor)

ریسک ها 

هنگام استفاده از داروهای ضدافسردگی، شما ممکن است خواب­ آلودگی، سرگیجه، خشکی دهان، و یبوست را تجربه کنید.

داروهای ضدتشنج

داروهای ضدتشنج، مانند گاباپِنتین (برای مثال، Neurontin) و پریگابالین (برای مثال، Lyrica)، با تقلید از یک انتقال دهنده عصبی (که سیگنال های عصبی منجر به ایجاد درد عصبی در مغز را تنظیم می کند)، کار می کنند. افراد که با مشکل بیرون زدگی دیسک دست و پنجه نرم می کنند، ممکن است درد عصبی را تجربه کنند. داروهای ضدتشنج فقط با وجود نسخه در دسترس می باشد.

عوارض استفاده از داروهای ضدافسردگی

پزشک شما ممکن است نیاز به انجام آزمایشات خون منظم داشته باشد تا در هنگام استفاده از داروهای ضدافسردگی، وضعیت سلامتی شما را بررسی کند. برخی از داروهای ضدافسردگی ممکن است عوارضی مانند آسیب به کبد یا کلیه یا کاهش تعداد پلاکت‌ها در خونتان ایجاد کنند. پلاکت‌ها برای لخته شدن خون ضروری هستند.

زنان باردار باید قبل از استفاده از هر گونه داروی ضدافسردگی، با پزشک خود مشورت کنند، زیرا برخی از این داروها می‌توانند خطراتی برای سلامتی جنین به همراه داشته باشند.

داروهای ضدافسردگی ممکن است با سایر داروها (حتی آسپرین) تداخل داشته و عوارض جدی ایجاد کنند. حتماً به پزشک خود اطلاع دهید که هر گونه دارو، عصاره گیاهی یا مکملی را در حین درمان مصرف می‌کنید. همچنین، هیچ گونه ماده دیگری را در دوره درمان خود بدون مشاوره پزشکتان مصرف نکنید.

هر داروی ضدافسردگی ممکن است عوارض کمی متفاوتی را به همراه داشته باشد. این عوارض متداول به طور کلی عبارتند از:

• سرگیجه
• خواب آلودگی
• فرسودگی
• حالت تهوع
• لرزش
• جوش و دانه
• اضافه وزن

شل کننده های ماهیچه

شل کننده های ماهیچه، مانند سیکلوبنزاپرین (cyclobenzaprine)، باعث شل شدن ماهیچه های سفت و کشیده شده، می گردد. شل کننده های ماهیچه معمولاً برای درمان دردهای عضلانی اسکلتی، مانند کمردرد و دردهای شلاقی، مورد استفاده قرار می گیرد. این داروها فقط با داشتن نسخه قابل تهیه می باشند و معمولاً برای دوره های کوتاه مدت (بین 2 تا 3 هفته) تجویز می شوند، با این وجود برخی از افراد ممکن است از شل کننده های ماهیچه برای دردهای مزمن استفاده کنند.

متداول ترین شل کننده های ماهیچه

شل کننده های ماهیچه معمولاً برای درمان کمردرد، همراه با استراحت و درمان فیزیکی، تجویز می شوند. متداول ترین شل کننده های ماهیچه عبارتند از:

• باکلوفِن (Baclofen). سفتی و اسپاسم های ماهیچه ای (که موارد مربوط به آسیب دیدگی ستون فقرات را هم شامل می شود)، را ممکن است بتوان با باکلوفِن تسکین داد. این دارو ممکن است بتواند به درمان سفت شدگی چندگانه بافت ها و درد کشنده عصبی، کمک کند. این دارو به صورت قرص در دسترس می باشد و می تواند توسط کودکان با حداقل سن 12 سال مورد استفاده قرار گیرد. باکلوفِن دارای درجه C در محدودA  تا Z داروهای امن استفاده شده سازمان غذا و دارو، برای زنان باردار می باشد، که در آن A امن ترین درجه را نشان می دهد. طبقه بندی C بدان معنی است که این دارو را در زمانی که فواید آن از ریسک ها بیشتر باشد، می توان استفاده کرد.
• بنزودیازپین ها (Benzodiazepines). علاوه بر درمان اضطراب، ترک مشروبات الکلی، و اختلالات تشنجی (مانند صرع)، بنزودیازپین ها می توانند اسپاسم های ماهیچه و دردهای استخوانی را نیز درمان کنند. بنزودیازپین هایی مانند دیازپام (Valium)، لورازپام (Ativan)، و تِمازپام (Restoril)، معمولاً برای استفاده در دوره های کوتاه مدت در نظر گرفته شده اند. این محدودیت به دلیل داشتن پتانسیل عادت مصرف این داروها، تغییر دادن چرخه خواب، و ایجاد مشکلات در خواب پس از قطع شدن مصرف دارو، به وجود آمده است. بنزودیازپین ها به صورت قرص، مایع، تزریقات، و ژل های رکتوم فروخته می شود. تمام بنزودیازپین ها در طبقه بندی D در سازمان غذا و دارو، برای امنیت استفاده در دوران بارداری قرار گرفته اند و برای زنان باردار توصیه نمی شوند.
• کاریسوپرودول (Soma). کاریسوپرودول ماهیچه ها را شل کرده و درد و سفتی ایجاد شده توسط استخوان حاد و مشکلات ماهیچه ها (که توسط آسیب دیدگی به وجود می آید)، را کاهش می دهد. این دارو از طریق دهان مصرف می شود و همچنین به صورت ترکیبی با آسپرین، یا آسپرین و کودئین نیز موجود می باشد. داروی کاریسوپرودول می تواند، در صورت مصرف با مشروبات الکلی یا دیگر داروها با تأثیرات آرام بخش، شامل مواد مخدر (مانند کوکائین)، اعتیادآور باشد. این دارو با درجه C در طبقه بندی سازمان غذا و دارو برای امنیت مصرف در دوران بارداری، قرار گرفته است.
• کلرزوکسازون (Lorzone). کلرزوکسازون برای تسکین درد در شرایط حاد، دردناک و عضلانی اسکلتی مورد استفاده قرار می گیرد. کلرزوکسازون به صورت قرص در دسترس می باشد. این دارو توسط سازمان غذا و دارو برای استفاده امن در دوران بارداری، درجه بندی نشده است.
• سیکلوبنزاپرین (Amrix, Fexmid, FlexePax Kit, FusePaq Tabradol). سیکلوبنزاپرین، درد و سفتی ناشی از گرفتگی ماهیچه ها (که به آن ها اسپاسم ماهیچه نیز گفته می شود) را تسکین می دهد. این دارو به صورت قرص و نهایتاً کپسول، در دسترس می باشد. سیکلوبنزاپرین، خود برای استفاده طولانی مدت در نظر گرفته نشده است (بیشتر از 2 تا 3 هفته). سیکلوبنزاپرین توسط سازمان غذا و دارو، و برای استفاده در دوران بارداری، دارای درجه بندی B می باشد که آن را به امن ترین شل کننده ماهیچه مورد استفاده در دوران بارداری تبدیل می کند.

عوارض مرتبط با شل کننده ماهیچه ها 

عوارض مربوط به شل کننده ماهیچه ها عبارتند از:

• خواب آلودگی یا گیجی
• فرسودگی
• خشکی دهان
• یبوست
• حالت تهوع

عوارض جدی تر آن عبارتند از:

• سبکی سر یا غش کردن
• تار بودن دید
• گیجی
• نگه داشتن ادرار

هرگونه عوارض جدی باید فوراً به یک پزشک اطلاع داده شود.

مواد مخدر

پزشکان، در بعضی مواقع، این داروها را برای کمردرد تجویز می کنند. اما جدیدترین تحقیقات نشان می دهد که این داروها فقط به صورت کوتاه مدت درد را تسکین می دهند. آنها با خود ریسک های زیاد، مانند تغییرات هورمونی و اعتیاد، حمل می کنند. به همین دلیل، پزشکان معمولاً آنها را برای دردهای مزمن و طولانی مدت تجویز نمی کنند. اگر پزشک ما این داروها را تجویز کند، به احتمال زیاد درمان های دیگری (مانند ورزش و تغییرات در سبک زندگی) را نیز توصیه خواهد کرد. در ادامه، آنها شما را به طور منظم تحت نظر خواهند گرفت تا از فرآیند کاهش درد شما اطمینان پیدا کنند و عملکرد شما را بدون ایجاد آسیب، بهبود بخشند.

ریسک های مواد مخدر

جدا از عوارض احتمالی ذکر شده در بالا، مواد مخدر می توانند باعث ایجاد حالت تهوع و یبوست در کوتاه مدت شوند. با گذشت زمان، این داروها می توانند به افسردگی و اختلال در رابطه جنسی منتهی شوند.

قرص های استروئیدی

قرص های استروئیدی، مانند متیل پردنیزولون (methylprednisolone) و پردنیزون (prednisone)، داروهای ضدالتهاب هستند. با اینکه این داروها به صورت معمول برای درد تجویز نمی شوند، اما در بعضی موارد برای درمان کمردرد حاد و گردن درد ایجاد شده توسط التهاب، تجویز می شوند. قرص های استروئیدی برای دوره های کوتاه درمانی تجویز می شود. استفاده طولانی مدت از استروئید، به دلیل داشتن پتانسیل برای ایجاد عوارض جدی، نیاز به یک برنامه زمانی مصرف کوتاه مدت خواهد داشت.

انواع قرص های استروئیدی

متداول ترین گروه استفاده شده از قرص های استروئیدی، گلوکوکورتیکوئیدها (glucocorticoids) هستند. این گروه همچنین شامل استروئیدهای زیر می باشد:

• پردنیزولون (Prednisolone)
• بتامتازون (Betamethasone)
• دگزامتازون (Dexamethasone)
• هیدروکورتیزون (Hydrocortisone)
• متیل پردنیزولون (Methylprednisolone)
• دفلازاکورت (Deflazacort)

گروه دیگر به نام مینرالوکورتیکوئیدها (mineralocorticoids) شناخته می شود. این نوع دارو برای جایگزینی استروئیدهایی که دیگر در بدن تولید نمی شوند، مورد استفاده قرار می گیرد. متداول ترین داروهای استفاده شده در این گروه فلودروکورتیزون (fludrocortisone) می باشد.

این داروها معمولاً به صورت قرص یافت می شوند، اما به صورت قرص های پراکنده یا محلول نیز در دسترس می باشند.

عوارض استفاده از قرص های استروئیدی

استفاده از استروئیدها در یک بازه کوتاه مدت معمولاً عوارضی ایجاد نخواهد کرد. این بازه زمانی استفاده، می تواند به عنوان مثال  یک یا دو هفته باشد.

این عوارض، در صورت استفاده بلند مدت (بیشتر از 2-3 ماه)، یا استفاده کوتاه مدت مکرر، به احتمال زیاد خود را نشان خواهد داد.

هرچه مقدار دوز مصرفی بیشتر باشد، ریسک ایجاد عوارض نیز بیشتر خواهد شد. به همین دلیل، کمترین میزان دوز مصرفی که علائم را کنترل می کند، برای استفاده طولانی مدت شما در نظر گرفته شده است. بعضی بیماری ها، نسبت به بقیه، به دوزهای بالاتری برای کنترل علائم نیاز دارند. حتی برای یک بیماری یکسان، دوز استفاده شده معمولاً بین اشخاص متفاوت خواهد بود.

عوارض آن عبارتند از:

• پوکی استخوان
• اضافه وزن
• بالا رفتن احتمال ابتلا به عفونت
• قند خون بالا و دیابت
• مشکلات پوستی
• ضعف ماهیچه ها
• تغییرات خلقی و رفتاری
• افزایش احتمال ابتلا به آب مروارید
• افزایش احتمال زخم اثن